Over de eerste tekenen van onbegrip heb ik het in een vorig bericht al gehad.
Erkenning, da’s een nieuwe….
Ondertussen zijn we weer enkele weken verder, de hoogtes en laagtes volgen zich in sneltempo op. Even denk je (hoop je) dat het achter de rug is, maar helaas, het uur nadien zit je weer helemaal beneden. Gelukkig ga ik nog om de 2 weken naar Jan, mijn psychotherapeut; die durft me nu toch iets openlijker duidelijker maken dat ik al flink gevorderd ben, maar dat er zeker nog een lange weg af te leggen is. Hij stelt me ook gerust dat die hoogtes en laagtes heel normaal zijn, dat die pieken mettertijd ook kleiner worden, en dat is ook zo. Enkel, op dat moment zie en voel je dat zeker niet!
Heb vertrouwen in je hulpverlener!
Het moeilijke is om niet meer na te denken over wanneer je zou genezen, daar blijf ik toch nog steeds over piekeren, moest ik die gedachte eens kunnen loslaten he 😉
Ik heb al meerdere “goede” dagen maar die vermoeidheid….die blijft.
Gewoon even op bezoek gaan naar schoonbroer, ongeveer 20 min. met de wagen, lukt gewoon niet! Tania moet steeds rijden.
Ook naar onze favoriete plek aan zee (Domburg).
Een aanrader is http://www.hotelkamerveiling.nl, ideaal als je weg wil en vrij bent tijdens de weekdagen 😉
Vreemd is het om gewaar te worden dat je vaak niet meer tegen lawaai of grote groepen kan. (tegenwoordig spreek ik ook liever met max.4 mensen af.)
En toch…hoe vreemd het ook moge klinken: ik die de rust opzoek, wil naar een concert: Frank Boeijen en Stef Bos, in het openluchttheater Rivierenhof, Deurne. Ga ik dat wel aankunnen?
Tania rijdt ;-), het verkeer kan ik duidelijk nog niet aan…Maar eens ter plaatse in dat mooie park, komt er een rust over me, fijn, beetje verder wandelen naar het theater zelf: ook dat gaat, wow fijn, we vinden een leuke zitplaats, concert begint, redelijk luid….het gaat! Fantastisch, dit is genieten, een overwinning?
Later blijkt dat dit vaak psychologisch is: voorlopig kan ik volgens Jan enkel lawaai en mensen verdragen, als ik er ZELF voor kies. Mijn lichaam geeft wel aan of het gaat lukken of niet. Word ik onverwachts in een massa gedropt, ik zou verzuipen…..Het menselijk brein is soms raar…….
Het moet ergens augustus (?) zijn geweest….de bewuste brief van Erika Van Tielen in “De Morgen” , ze schrijft over ERKENNING!
Plots krijg ik het koud, zou dat ook spelen bij mij?
Het kan toch niet enkel workload zijn, ik kan wel wat aan. Tijdens mijn loopbaan bij IP, had ik gedurende 7 jaren nog een eigen bedrijfje met 4 personeelsleden, dat ging toen ook.
Uiteraard is het een combinatie van hard werken, een zwaar privéleven achter de rug hebben en de workload. Maar die erkenning! Dat opende toch mijn ogen. Heb het besproken met therapeut en ja hoor, bingo! Je werkt hard, boekt mooie resultaten, geen tijd meer om er even bij stil te staan, laat staan dat anderen je een compliment geven!
En blijkt dat ik hier toch niet ongevoelig voor was/ben, tja wie niet….
Vanaf hier is het me duidelijk dat het niet enkel de schuld is van “anderen”, maar vaak moet je jezelf leren kennen om je (eventueel) te leren wapenen: de hardst werkenden zijn vaak de meest gevoelligen, de meest kwetsbaren. Zelf nam ik blijkbaar alles té persoonlijk op, was té geëngageerd , verlangde van iedereen dezelfde “drive”.
Had zelfs een klant die nooit tevreden was (dacht ik), nu werk ik voor hem 🙂 🙂 🙂
Ik zou nog zoveel kunnen schrijven maar zal het voorlopig hier bij laten; het moet voor jou ook behapbaar blijven. Laat dit bovenstaande maar even doordringen. Misschien herken je ook weer enkele symptomen? Je ziet, je bent niet alleen!
Hopen maar dat ik via deze weg kan helpen (al is het maar een klein beetje).
Nogmaals een dikke merci voor alle reacties!
Je mag ook gerust op deze blog zelf of op de facebookpagina reageren. Maar alle begrip dat je soms liever privé reageert.
Tot snel!
Yves
ps: jaja, die nieuwe vrienden en alternatieve wegen vergeet ik niet, komt er een van de volgende berichten aan! 😉
JA! 