De lift

De verhuis….

alles verliep dus fantastisch door de ongelofelijke hulp van mijn vrienden,broer en schoonbroer.

Dikke, dikke merci aan allen! We blikken zeer snel nog eens terug op dit “avontuur” tijdens een lekker etentje 😉

Misschien vraag je je af wat dit met het leven na een burn-out te maken heeft?

Wel…..heel wat facetten kwamen hier aan bod voor me: grenzen stellen, waarderen, niet oordelen, tijd nemen en vooral….ademen 😉 (verder in de blog begrijp je dit beter…)

Sinds de burn-out, heb ik het gevoel dat ik regelmatig “uitgedaagd” word om te zien of ik mijn lesje wel heb geleerd….ik maak er dan ook vaak een spelletje van als ik het weer voel aankomen en dat werkt écht!

Over het waarderen: wel, nu nog meer apprecieer ik de hulp van anderen, ondanks het enorm frustrerend is om de anderen (fysisch) harder te zien werken dan mezelf, ik heb helaas nog niet alle energie terug. Deze vrienden doen dit echt uit symphatie!

Dankbaar dat ik een nieuwe start kan maken!

Hartverwarmend, al die fijne berichten via SMS, telefoon, Facebook, bloemen en cadeaus op de dag zelf, wow soms werd het beetje teveel…een bezoekje of berichtje is echt niet steeds nodig, maar het is toch zo fijn als mensen interesse tonen, het was toch een bouwtraject van meer dan 2 jaar.

Van sommigen mis ik het wel een beetje, die interesse, maar ook hier tracht ik niet te oordelen…

Volgens mijn therapeut is deze verhuis toch ook wel beetje stervensbegeleiding voor me, afscheid nemen van een toch wel heel emotioneel beladen periode. Blij dat ik die verklaring kreeg, want ik vond mijn eigen gevoel nogal fel overdreven voor een verhuis, blijkbaar niet. Ook hier weer niet trachten te oordelen; het is wat het is!

En dan dat ademen hé :-):…… tot 2x toe is de lift geblokkeerd geweest!!!

Wat een ervaring: opgesloten met z’n 4en ….wat in het dagelijkse leven soms moeilijk is om te uiten/doen, lukte nu meteen binnen de 2 minuten lol:

Er was zeker geen paniek, gelukkig!  We begonnen rustig wat te vertellen, te lachen, wat harder gelachen, allemaal heel normaal, maar plots werd het te druk voor me: ik heb heel rustig gevraagd om gewoon verder te praten en te lachen, maar niet té luid, het deed pijn in mijn hoofd. Het lijkt gek, maar niet evident om even te gaan zeggen tegen 3 anderen hoe IK het wil, maar het moest. Om te overleven haha. Grenzen stellen noemen ze dat zeker?

En ademen…..: dat is ook wel duidelijk zeker 😉

Dank u Peter, Peter en Xavier om hier super op te reageren.

Ik wist dat Tania dit niet zou willen meemaken, ik voelde al haar emoties.                      Lap, ik nam ze dus weer over….op het moment dat ik ze voelde en het ook zo zei aan mijn vrienden, hoorden we ze luidkeels vloeken op de 5de verdieping (denk dat we ergens tussen de 3de en 4de vastzaten ;-)).

Hier is nog duidelijk werk aan de winkel: andermans emoties niet overnemen!

Na 40 min is een technieker ons komen bevrijden en dat voelde ook zo aan, een echte bevrijding!  Helaas zaten 3 anderen een uur nadien ook nog eens een 2de keer een half uur vast. De lift werkt sinds gisteren terug normaal en ja, ik durf hem terug te nemen 😉

Ondertussen zijn we 5 dagen verder, is bijna alles uitgepakt; er dienen nog wel enkele aanpassingen te gebeuren, maar we nemen onze tijd.

Wat een luxe!  Kan het iedereen aanraden!

Voilà, zo duiken we dus al “spelend” terug het nieuwe leven in!

Tot snel,

lYvese groeten!

een nieuwe start…

Overmorgen is het zover….we verhuizen.

Het is zeker niet de eerste keer dat ik verhuis, maar dit is toch met een zeer speciaal gevoel.

Misschien even toelichten: we wonen nu op een oud appartement wat ik enkele jaren geleden al gekocht had als pied-à-terre, want ik ging in een vorig leven verhuizen naar het buitenland….(in een volgend nog steeds ;-))

Het werd echter een eigen stek om even (dacht ik) op rust te komen na mijn echtscheiding…

Na enkele stormachtige maanden ontmoette ik Tania, vanaf dag 1 woonden we als het ware samen.
Het voelde goed, ondanks het emotionele dat aan dit appartement hing. Ook zij had er totaal geen probleem mee, integendeel, ze maakte er een mooi warm nest van.

Na een tijdje denk je niet meer aan die oude herinneringen, temeer omdat ik 2 jaar geleden besloot om een nieuw appartement te bouwen.
1,5 jaar geleden kreeg ik mijn burn-out die ik dus ook op dit appartement mag “uitzieken”; weer een emotionele lading er bij….

Recentelijk nam de zoon van mijn ex contact op “of hij eens mocht komen kijken”, hij had interesse om eventueel te kopen!?

Het was een zeer fijn weerzien, uren gesproken, ook over het verleden, tussen de regels door kwamen zelfs enkele mooie bedankingen ((niet echt letterlijk, maar zo kwam het toch over) over onze tijd samen (13 jaar!).
Enfin, hij vroeg of hij eens terug mocht komen met …zijn vader.

Moet je weten dat ik een niet zo’n fijne verstandhouding had met die ex van mijn ex…Ik stemde in, voelde me ook sterk genoeg voor een ontmoeting. Het werd een vlotte babbel, straf.

Tot op heden helaas niets meer van gehoord…..Een klein berichtje had in deze emotionele situatie toch wel fijn geweest….

Ik kijk echt uit naar de nieuwe woonst, het is meer dan een verhuis, het is het begin van een nieuw leven!
Een in een nieuwe, mooie omgeving; met Tania, de poezen, fijne vrienden, familie, nieuwe radiocollega’s én een nieuwe uitdaging in het vooruitzicht (daarover binnenkort meer ;-)).

Nu nog de laatste loodjes van de burn-out verwerken en er zeer verstandig mee omgaan in dat “nieuwe leven” 🙂

Tot de volgende blog!
lYvese groeten!